Soms ontmoet je iemand… en dan weet je: jij hoort bij mijn ziel.
Zo was het met Kelly.

We leerden elkaar kennen in 2008 als penvriendinnen. We schreven eindeloze brieven, serieus maar ook leuke dingen... Later werd het mailen. Appen. Altijd in contact. En toen… in 2009 zagen we elkaar voor het eerst. In Eindhoven, bij de Mediamarkt.

Ik zie haar nog aankomen in haar knalgele jas.
Die vrolijke energie. Die stralende aanwezigheid.
Ik had nooit geluk gehad met vriendschap, vaak omdat ik zelf worstelde met mijn uiterlijk, mijn gewicht, mijn eigenwaarde. Maar Kelly… die keek niet met haar ogen. Die keek met haar hart.
En ineens was daar een vriendschap die echt voelde. Die veilig was. Die me zag.

We werden beste vriendinnen.
We deelden alles. En ja, ook wij hadden onze ups en downs.
Ruzietjes, stiltes, momenten van groei.
Maar echte vriendschap vindt altijd haar weg terug. En dat deden wij. Steeds weer.

Tot die dag…
16 februari 2021.
Het nieuws: borstkanker.
Mijn wereld stortte in. En ik kan me niet voorstellen wat het voor háár was.

We zaten ook nog eens midden in corona.
Ik kon haar amper bezoeken, al ben ik er een paar keer geweest. Maar altijd was er contact.
En Kelly? Die bleef sterk. Tenminste… dat dacht ik.
Ze hield zich groot, ook voor mij. Om mij niet bezorgd te maken. Maar achteraf… had ik zó graag gewild dat ze me alles had verteld.

Op 19 februari 2022 lag ze in het ziekenhuis.
De dokters zeiden dat het einde nabij was.
Maar wij… wij geloofden het niet.
Zelfs al had ik dagen ervoor al een naar gevoel. Het woord “ziekenhuis” resoneerde hard in mijn hoofd.

Op 20 februari stuurde ik haar nog een lief berichtje.
“Ik denk aan je.”
Ze stuurde één laatste reactie: een hartje.
Dat was het.

En toen… 22 februari 2022.
Ik kreeg het telefoontje van haar man.
Ik moest afscheid nemen.
Ik was in shock. Boos. Verward.
Nee. Niet zij. Niet Kelly.

Ik ben op de 22e en 23e nog bij haar geweest.
Het was druk. Te druk voor haar.
Maar ik mocht haar nog even vasthouden.
Mijn hand op haar hoofd.
In stilte zei ik: “Het is goed… je mag gaan.”

Die nacht, op 24 februari 2022, vertrok ze.
Naar het licht.
Naar daar waar ze vandaan kwam.

En sindsdien is er een leegte in mij.
De enige vriendin die ik ooit écht had…
weg. En tegelijk: nooit weggeweest.

Want Kelly is er.
Altijd geweest.
Ze is de reden dat ik Ryan ontmoette.
De reden dat ik nu een prachtige zoon heb.
Ze heeft mijn dromen waargemaakt, zelfs nadat ze overging.
Door haar kwam er ruimte voor liefde.
Voor een gezin. Voor Zielstempel.

Zielstempel is ook haar nalatenschap.
Een tempel van licht, gebouwd op de liefde die ze gaf.
Voor iedereen die ooit zo iemand verloor:
Ze zijn niet weg. Ze leven in ons. In alles wat we doen.

Kelly, mijn vriendinnetje. Mijn nutsis nutters.
Ik hou van je. Voor altijd.
En ooit, gaan we weer knuffelen. En ronddolen als lichtwezens. En lachen tot in de sterren.

Tot dan… hou je me zacht vast.